Historia: Kępińscy Woldenberczycy - część VII

Publikujemy kolejny odcinek opracowania Izabeli Choraszewskiej dotyczący losu kępińskich Woldenberczyków.

Z dziennika Edmunda Maleszki

Edmund Maleszka przybył do Woldenbergu w połowie 1940 r. wraz z grupą kilkuset oficerów przywiezionych z Oflagu XI B Braunschweig. Na zakwaterowanie jeńców w poszczególnych budynkach miały wpływ między innymi: rodzaj broni, stopień wojskowy, pochodzenie społeczne. W barakach 11b i 15b, zwanych kawaleryjskimi, skupili się dobrowolnie jeńcy pochodzenia ziemiańskiego oraz arystokraci, w 12a Niemcy ulokowali przymusowo około 80 oficerów pochodzenia żydowskiego, natomiast 15a był przeznaczony dla marynarki wojennej. Edmund został przydzielony do budynku 16b – ostatniego w obozie „Wschód”. Był to barak artyleryjski, w którym mieściła się redakcja dziennika konspiracyjnego.
Pisanie pamiętnika w warunkach niewoli było trudne i ryzykowne. Notatki sporządzano w ukryciu, przy nieodpowiednim oświetleniu, na pojedynczych kartkach lub w zeszycikach, które łatwo można było gdzieś schować. Jeńcy liczyli się z tym, że podczas rewizji mogą one trafić w ręce wroga, więc musieli uważać, co zapisują. Jak można wnioskować, właśnie z uwagi na to niektóre informacje i nazwiska były dokumentowane w skrócie.
Edmund Maleszka w niewielkim notesie zapisywał wszystko, co uważał za istotne – fakty, własne przemyślenia, anegdoty, a nawet dialogi kolegów. Część jego notatek dotyczy wydarzeń istotnych dla całej społeczności obozowej, utrwalonych później w literaturze, ale jest też wiele związanych z codziennymi sprawami mieszkańców jego baraku, w którym mieszkało około 150 mężczyzn skazanych bezustannie na swoje towarzystwo.

~ Izabela Choraszewska, fot.: zbiory rodziny Maleszków i I. Choraszewskiej

Więcej w nr 1 (1358) 2020 r. „Tygodnika Kępińskiego”.