Historia: Osiedle mieszkaniowe z lat 40. XX w. w Kępnie - część IV

Publikujemy ostatnią część opracowania wrocławskich naukowców, dotyczących budowy osiedla mieszkaniowego w czasie II wojny światowej.

Oba osiedla – w Kępnie i Ostrowie Wielkopolskim, posiadają charakterystyczne cechy urbanistyki i architektury czasów Trzeciej Rzeszy – lat trzydziestych i czterdziestych XX w. Zarówno popularna wówczas zasada „światło i powietrze” (Licht und Luft) jak i nawiązanie do tradycji miast-ogrodów poprzez zapewnienie zielonego otoczenia zabudowie są w pewnym sensie pozytywnym przesłaniem tych mrocznych, trudnych do zapomnienia czasów. Architektura domów – zunifikowana, „koszarowa”, nie stanowi rozwiązań wybitnych. Można powiedzieć, że jest monotonna, nieefektowna, ale solidna. Rozwiązania funkcjonalne mieszkań zaprojektowane w alternatywnych typowych licznych wersjach z założenia miały zapewnić wygodę kilkuosobowym rodzinom niemieckim. Ideałem była rodzina z czwórką dzieci. Stąd duża stosunkowo powierzchnia mieszkań – od 60 m2 do 90 m2. Na terenach okupowanych zrezygnowano z modelu narzuconego przez Hitlera, a mianowicie mieszkania z dużą kuchnią. Taka obszerna kuchnia mieszkalna miała być centrum ogniska domowego. Uznano to w tym przypadku za niezgodne z przyzwyczajeniami Niemców ze wschodu. Należy jeszcze raz podkreślić, że nie były to domy dla Polaków, bo akcja przebudowy miast w Warthegau (a także na innych terenach Polski) miała na celu zatrzeć kulturowy charakter tych polskich ziem i wyeliminować z nich w jak największym procencie polskich mieszkańców.

~ prof. dr hab. inż. arch. Grażyna Maria Balińska, dr inż. arch. Dorota Balińska-Ciężki, mgr inż. Jerzy Aleksander Baliński

Więcej w nr 41 (1398) 2020 r. „Tygodnika Kępińskiego”.