Kępno: Historia kępińskiego cechu na szewcach stoi

Przywilej lokacyjny w Kępnie stworzył sprzyjające warunki dla rozwoju rzemiosła w naszym mieście, pozwalał na przykład na zakładanie cechów (związków rzemiosł różnych). W 1668 r. przedstawiciele kępińskich mieszczan: Balcer Pohla i Jerzy Węgier udali się do cechmistrza cechu szewskiego Wielunia, Stanisława Aryskowickiego, aby zapoznać się tam ze statutem cechowym szewców, gdyż chcieli podobny stworzyć w Kępnie. Jego celem stało się zapewnienie zaopatrzenia swych członków w surowce, stworzenie wspólnych składów, ochrona przed konkurencją ze strony niezrzeszonych, a nawet poszczególnych członków cechu. W związku z tym cech ustalał też ilość produkcji i zbytu. Poza tym własnym kosztem wspierał biednych oraz wdowy i sieroty po zmarłych członkach. Tak zaczyna się historia rozwoju szewstwa w naszym mieście, tradycję tę do dzisiaj kontynuuje Zdzisław Kowalczyk w swoim zakładzie, znajdującym się na deptaku przy ulicy Sienkiewicza.

Trochę z historii cechu
Do powstałego w Kępnie cechu szewców początkowo należeli wszyscy rzemieślnicy tej branży. Na podstawie prowadzonych w języku polskim ksiąg cechu szewskiego ustalono, że w latach 1745-1786 pracowało w naszym mieście 92 majstrów, 126 czeladników i 124 uczniów. Wraz z szewstwem rodziły się też takie cechy jak: płócienników i sukienników. Cech gmiński (wspólny dla wszystkich profesji) tworzyli między innymi: piekarze, stolarze, fryzjerzy, bednarze, rymarze i kuśnierze.

~ Grażyna Gatner

Więcej w nr 16 (1526) 2023 r. „Tygodnika Kępińskiego”